نقدی بر طرح انتقال آب از دشت ممنوعه
آبیاری: به گزارش آبیاری، یک کارشناس محیط زیست ضمن اشاره به نتایج انتقال آب از دشت رامیان به آزادشهر پیشنهاد کرد که هزینه انتقال آب صرف مرمت شبکه لوله کشی شهری در آزادشهر، ایجاد تصفیه خانه و تصفیه شیرآبه ها حل شود.
به گزارش آبیاری به نقل از ایسنا، رامیان یا همان نگین سرسبز استان گلستان، در ۷۶ کیلومتری گرگان واقع شده است. شهری که به خاطر اسب های وحشی اش و هوای همیشه مه آلودش مشهور است، اما حالا به دلیل طرح انتقال آب در آن منطقه دستخوش تغییراتی شده است.
طرح انتقال آب از دشت رامیان که به دلیل بهره برداری بیش از اندازه از منابع آب، آبخوان هایش در معرض خطر نابودی بود و به دشت ممنوعه معروف شد، همچون سایر طرح های انتقال آب، واکنش های مختلفی را به دنبال داشته است.
محمد درویش- فعال محیط زیست و مدیر کل اسبق سازمان حفاظت محیط زیست در گفتگو با ایسنا - در این باره اظهار نمود: مساله اصلی در رابطه با طرح انتقال آب از دشت رامیان اینست که دشت رامیان از سال ۱۳۷۱ «دشت ممنوعه» اعلام شده است. این مورد بدان معناست که حتی یک چاه در این دشت نباید حفر شود و وضعیت بحرانی است.
وی اضافه کرد: در حالی چنین شرایطی وجود دارد که مجریان این طرح قصد حفر ۱۰ تا ۱۱ حلقه چاه در این دشت را دارند، به صورتی که تا عمق ۲۸۰ متر را هم حفر کرده اند. اگر این طرح به صورت کامل اجرا شود، بدیهی است که با بحران بزرگی در دشت رامیان مواجه خواهیم شد و کشاورزی و باغداری در آنجا از بین می رود و مردم هم مجبور به مهاجرت خواهند شد.
این کارشناس محیط زیست طح انتقال آب از دشت رامیان را فاقد گزارش ارزیابی زیست محیطی خواند و اضافه کرد که چنین طرحی با چنین ابعاد وسیعی چرا گزارش ارزیابی زیست محیطی ندارد؟ چرا اداره کل محیط زیست استان گلستان اجازه اجرای چنین طرحی را داده است؟
وی ضمن اشاره به مشکل فرسودگی شبکه آبرسانی برخی شهرها و ضرورت بازسازی آن جهت پیشگیری از هدررفت آب، این را هم اظهار داشت: انتقال آب به آزادشهر در حالی است که به قول رئیس آب منطقه ای آزادشهر، شبکه لوله کشی این شهر فرسوده است به نحوی که ۷۵ درصد آب درحال هدر رفتن است. با این شبکه فرسوده که در بعضی کوچه و خیابان ها مانند چشمه آب بیرون زده است، اگر فشار مضاعفی را به آن وارد کرده و آب را هم در آن رها نماییم باز هم اگر مرمت این سیستم انجام نشود فرقی به حال مردم نداشته و باز هم آب به دستشان نمی رسد و چه بسا اوضاع بدتر خواهد شد.
درویش پبشنهاد کرد که آیا بهتر نیست هزینه انتقال آب صرف مرمت شبکه لوله کشی شهری در آزادشهر، ایجاد تصفیه خانه و تصفیه شیرآبه ها شود، آیا بهتر نیست مشکل کمبود آب با بازچرخانی آب و نه با فشار بر منطقه دیگر حل شود؟
وی در قسمت دیگری از سخنان خود به اظهارات برخی مسؤلان منطقه که برای رفع نگرامی مردم رامیان وعده سدسازی داده اند، اظهار داشت: اگر این سد ساخته شود علاوه بر این که صدها هزار درخت هیرکانی از بین می رود، خود رودخانه که حالا مهم ترین عامل تغذیه دشت رامیان و آزادشهر است؛ خشک می شود و سبب جدی تر بحران خواهد شد و شاهد فرونشست زمین در منطقه خواهیم بود.
این فعال محیط زیست در رابطه با طرح های انتقال آب در کشور اظهار نمود: در مواقعی باید به طرح های انتقال آب تن داد که راه دیگری برای تأمین آب آشامیدنی مردم و پیشگیری از مهاجرت آنها وجود نداشته باشد. در صورتیکه حالا طرح انتقال آب برای توسعه کشاورزی و صنعت اجرا می شود که این مورد خود هم سبب ترویج مهاجرت می شود و مشکلات جدی بوجود می آورد.
وی ضمن اشاره به طرح انتقال آب به استان اصفهان در دهه های اخیر توضیح داد: در نتیجه این طرح خیلی از مردم از استانهای خوزستان، کهگیلویه و بویراحمد و چهارمحال بختیاری که شغلی نداشتند به اصفهان آمدند و آنرا به بحران جدی روبه رو کردند. بعد از آن به ازای هر یک لیتر آبی که وارد اصفهان شد، شش لیتر بارگذاری صورت گرفت، به صورتی که کلکسیونی از صنایع آب بر در اصفهان مستقر شد. در حالی این اتفاق رخ داد که اصلا نیازی به آن نبود.
درویش در انتها با تکیه بر این که اجرای طرح انتقال آب به هیچ عنوان ضروری نیست اظهار داشت: کل نیاز آب آشامیدنی مردم ایران تنها هشت درصد آب قابل استحصال کشور است؛ به عبارتی ما در بدترین خشکسالی ها هم هیچ موقع به شرایطی نرسیدیم که بعنوان مثال در مکانی ۹۰ درصد خشکسالی باشد تا به بهانه رفع کمبود آب بخواهیم به طرح انتقال آب تن دهیم.
منبع: آبیاری
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب